Ξεκινώντας από το σπίτι μου στο Φλοίσβο, το Πάρκο ήταν Χριστουγεννιάτικα στολισμένο. Όπως κάθε χρόνο έχει αρχίζει και γεμίζει με παιδικές φωνές.
Στις αποσκευές μου δέκα χρόνια περιοδειών στο θέατρο που μ’ έκαναν να αγαπήσω τα ταξίδια, σε βαθμό να θέλω αυτή την περίοδο να θέλω να επιλέξω τον τρόπο ζωής του νομάδα.

Γιατί ποιητικός νομάς;

Είναι η ποιητική ματιά του εξερευνητή. Όταν πηγαίνεις κάπου, είσαι διαφορετικός, ένας άλλος που μπαίνει σε μια κοινωνία. A priori είσαι ετερότητα. Αν δε γίνεις ετερότητα δε μπορείς να κατανοήσεις τη δική σου ετερότητα. Δύσκολα τότε ξεκολλάς απ’ το κάδρο, δε διακρίνεις τα μοναδικά χαρακτηριστικά, αντιγράφεις τους άλλους, τον εαυτό σου, ακολουθείς πεπατημένες που σου έχουν προσδώσει το σπίτι που κατοικείς, διαρκώς οι ίδιοι τοίχοι που κοιτάζεις, τα μέρη που συχνάζεις.

Μα αν θες να είσαι ποιητής, ένα κομμάτι σου τουλάχιστον πρέπει να είναι δικό σου, αυθεντικό. Γι’ αυτό το ταξίδι είναι αναγκαίο. Όσο σκέφτομαι τα προηγούμενα χρόνια

Λίγα ταξίδια στο εξωτερικό έκανα ως σήμερα. Δύο φορές στο Λονδίνο να παρακολουθήσω θέατρο, μία φορά στη Βόννη, στην Ολλανδία (Χάγη, Ουτρέχτη), στη Δανία (Κοπεγχάγη), στη Ιρλανδία (Δουβλίνο) κάποια σύντομα ταξίδια για ένα ευρωπαϊκό πρόγραμμα για τους μετανάστες, στην Αλβανία λίγες μέρες και στην Κύπρο. Μέχρι σήμερα τα ταξίδια μου ήταν κυρίως με επαγγελματικές αφορμές.

Κι όταν δε βρέθηκα για δουλειά, ήμουν τουρίστας. Η τουριστική ματιά είναι η ματιά ενός εξωτερικού θεατή που θαυμάζει και λίγο μετέχει στην κοινωνική πραγματικότητα του μέρους που επιλέγει. Επηρεάζεται λίγο προσωπινά καταγράφοντας αναμνήσεις κι ανανεώνεται απ’ αυτή την αλλαγή. Σε μένα δεν είναι αόριστη ανάγκη ανανέωσης, ούτε ο χάρτης, η περιπέτεια, το κοσμογύρισμα, αδύρητη ανάγκη έκφρασης ενός κοσμοπολιτισμού (της μόδας). Αναζητώ συνεργούς στη μέσα μου επικονίαση, επαφή με άλλες ετερότητες, να υπάρξω καταρχάς αυτόπτης μάρτυρας της κοινωνικής ζωής του εαυτού μου ως «άλλου».

Με όλη την κούραση του ταξιδιού, παράλληλα δουλεύοντας, σε δρόμους, καφετέριες, εκπαιδεύεσαι να προσαρμόζεσαι γρήγορα στις πολιτισμικές διαφορές, να ξεπερνάς το πρώτο εμπόδιο της γλώσσας και των τοπικών κανόνων, ύστερα την ποιητική γλώσσα τους. Απ’ τις κατακόμβες τις αψίδες, τα μουσεία και τους πύργους, συναντάς την αρχιτεκτονική και τα ποτάμια που διασχίζουν τις μεγάλες πόλεις της Ευρώπης και μελετώντας ιστορία, απ’ το αξιοθεάτο στο γραφικό, μπαίνεις πιο μέσα στη ζωγραφική και τον πολιτισμό του τόπου. Και κάπου εκεί συναντάς τον κόσμο, όχι μόνο ως πληροφοριοδότη.

Μέχρι το 2013 υπήρξα ηθοποιός κυρίως του θεάτρου, τα καλοκαίρια περιόδευα σε παραστάσεις σε όλη την Ελλάδα. Εκεί χρωστάω την αγάπη του ταξιδιού.