2 Αυγούστου 2023 βρέθηκα στον Αχέροντα, στην Πρέβεζα Ηπείρου (βορειοδυτική Ελλάδα) με πρώτο στοίχημα να συνεχίσω το γράψιμο του σεναρίου που γράφω το 2023 σε μυθιστορηματική αρχικά μορφή, κάνοντας ταυτόχρονα ρεπεράζ για τα γυρίσματα.

Χωρίς καμία τουριστική αξίωση, κυρίως έπρεπε να επιτρέψω στο τοπίο να επιδράσει μέσα μου η εσωτερική χημική ένωση με το μύθο.  Δυο προορισμούς είχα στο νου μου, το Νεκρομαντείο και φυσικά τις πηγές του Αχέροντα.

Απ’ την πανοραμική θέα υψώματος στην τοποθεσία Τσουκνίδα, η ευρυγώνια ματιά μου αναζήτησε σημεία στο ποτάμι που εκτείνεται απ’ τις εκβολές του στην τοποθεσία Αμμουδιά, ως τις πηγές του, στα βουνά του Σουλίου.

Ο Αχέροντας ποταμός (52 χλμ μήκος) είναι παραδοσιακή και περιβαλλοντική αξία με  πλήθος επισκεπτών (εξ ορισμού λάτρεις του εναλλακτικού τουρισμού) από τις πηγές έως και τις εκβολές του.

Κατά τον ελληνικό μύθο, ο ποταμός Αχέροντας είναι το πέρασμα των πυλών του Άδη. Αυτό σε υποβάλλει σε μια διαφορετική «μεταφυσική» διαδρομή, την οποία κάνεις από στεριάς, καθώς το καλοκαίρι τα περισσότερα σημεία του ποταμού είναι αβαθή.

Άνθρωποι. Σ’ αυτά τα hotspot είναι συνηθισμένοι σε τουρίστες και άρα φιλικοί.

Το τοπίο. Καλαμιές μπροστά στη θάλασσα στις εκβολές και τουριστικά μαγάζια και ταβέρνες κλασικού ελληνικού παραθαλλάσιου χωριού Αμμουδιά, τίποτα εντυπωσιακό με μια γρήγορη εξωτερική ματιά. Λίγα χιλιόμετρα όμως παραπέρα, ανηφορίζοντας στο λόφο του Νεκρομαντείου, η εμπειρία γίνεται όντως μεταφυσική.

Το Νεκρομαντείο κατά την μυθολογική παράδοση είναι κανάλι επικοινωνίας ζωντανών με νεκρούς. Ο χώρος είχε εξαιρετικές πολυπρισματικές δυνατότητες, ποιητικής φαντασίας γέννημα ή επιθυμίας προβολή ή όχι, λειτουργεί όπως τα κρύσταλλα που σου προβάλλουν αυτό που θέλεις να υποβάλλεις στον εαυτό σου, ανάλογα με το κρύσταλλο μέσα στο οποίο κοιτάξεις. Ο περιμετρικός χαμηλός φωτισμός, κάνει τα πρόσωπα ν’ αλλάζουν μορφή ανάλογα με τη γωνία με την οποία ήταν στραμμένα.

Εξωτερικά φαίνεται σαν ένα μουσείο με διαφορετικές επεμβάσεις στο πέρασμα του χρόνου, απ’ την αρχαία Ελλάδα στη βυζαντινή εποχή.

Έσωτερικά όμως στο σημείο της κρύπτης που κατεβαίνεις με σκάλα κάτω απ’ το έδαφος, είναι επιβλητικό και δε φαίνεται να έχει ειπωστεί πολλές μεταβολές απ’ την αρχαία Ελλάδα. Κάποτε στη μυκηναϊκή εποχή (14ος -13ος αι.π.Χ.) εκεί, η επίκληση των ψυχών με την καθιερωμένη τελετή, ο χώρος έχει εξαιρετική ηχητική και μηδενική αντοίχηση, αν ήσυχα αφουγκραστείς το χώρο, ίσως μπορέσεις να δεις όποια μορφή θελήσεις. Όσο για τις διφορούμενες μαντείες που λάμβαναν οι παρευρισκόμενοι φαντάζομαι ήταν εξίσου πολυπρισματικές κι αμφίσημες όπως κι ο ίδιος ο χώρος.

Βγαίνοντας έξω, ο φύλακας του μουσείου μας ρώτησε για την εμπειρία μας και μας είπε ότι έρχονται αρκετοί βορειοευρωπαίοι, κάποιοι μάλιστα κάθε χρόνο και συχνά φεύγουν από εκείνο το χώρο δακτυσμένοι.

Σύμφωνη λοιπόν με την εντύπωση μου, η άποψη των επιλεγμένων επισκεπτών του.